Kara Buğday Masalı
Fırtınadan sonra bir karabuğday tarlasından geçenler bilir. Karabuğday tarlası sanki kavrulmuş gibidir. Yaşlı söğüdün tam önünde bir karabuğday tarlası varmış. Karabuğday pek kibirli imiş. Başı yükseklerden hiç inmezmiş.
“Bende buğday başakları kadar güzelim üstelik çok daha da güzelim. Benim çiçeklerim, elma çiçeklerine benzer, herkes hayranlıkla seyreder. Benden güzeli var mı? Söyle söğüt ağacı” demiş.
Söğüt, ağır ağır başını sallar. “var… var…” dermiş.
Aradan zaman geçmiş, hava bozmuş, fırtınalar yağmurlar başlamış. Fırtınayı gören bütün çiçekler, bitkiler boyun bükerken karabuğday pek kibirli ya, asla boynunu eğmezmiş. Onu diğer bitkiler uyarmış fakat karabuğday duymamazlıktan gelmiş.
Fırtınalar geçip, rüzgârlar dinince, doğa adeta bir sessizliğe bürünmüş. Her taraf sakinleşmiş, güzelleşmiş. Ama kara buğday yangından çıkmış gibi kavrulmuş kararmış, simsiyah olmuş işe yaramaz, cansız bir ot oluvermiş olayı gören ve duyan diğer çiçekler, otlar ve yaşlı söğüt bu olaya çok üzülmüşler.
